In mijn haag woont er opnieuw een winterkoning. Leuk om ze met hun snelle vlucht uit de klimop te zien flitsen.
Maar de naam winterkoning lijkt mij toch niet echt goed gekozen. Winter ? Ja, dat zal wel. Ze blijven elke winter in ons landje. Maar dat doen ze in de lente, zomer en herfst ook. Dus jaarkoning was misschien een betere keuze.
Maar koning vind ik helemaal een vreemde keuze. Bij het woord koning denk je aan een leidersfiguur, een belangrijke en indrukwekkende persoon. Zo is de leeuw de koning van de dieren, met zijn machtig gebrul en wapperende manen een waardige royalist. En een koningsvaren is een van de grootste varens van ons land, dus ook een duidelijk imposante plant die zijn naam eer aan doet.
Onze winterkoning is een klein, bruin vogeltje. Bijna het kleinste dat we kennen in ons land (goudhaan is nog kleiner, maar die komt ook nog wel eens aan de beurt). En dan de titel koning willen dragen dat is toch een beetje hoogheidswaanzin of niet ? Maar pasop, als hij zijn snavel opentrekt dan is het wel iets anders. Wie de zang van de winterkoning al eens gehoord heeft en liefst vanop een paar meter vanuit een verborgen plekje is dan ook helemaal de kluts kwijt als dat schriele beestje dan wegvliegt. Bijna niet te geloven dat uit zo een klein vogeltje zoveel lawaai kan komen. Hij verwekt een decibelgehalte waar minister Schauvliege dadelijk een boete van een paar duizend euro aan koppelt.
En de verbazing wordt nog groter als we meneer winterkoning (mevrouw zou toch een winterkoningin moeten zijn, nietwaar?) zijn viriele prestaties even onder de loupe nemen. Hij is een bezig baasje tijdens het broedseizoen. Zo bouwt hij om te beginnen een aantal onafgewerkte nestjes, ruwbouw, sleutel op de deur eigenlijk. Dan trekt hij zijn snavel open en laat zijn luide zang weerklinken om mevrouw winterkoning te imponeren. Eenmaal die één van de nestjes heeft uitgekozen en haar eitjes die door meneer winterkoning werden bevrucht heeft gelegd en braafjes zit te broeden dan schiet meneer terug in actie. Hij trekt opnieuw zijn snavel open en lokt zo opnieuw een madam. Hij is zelfs niet beschaamd om er een aantal te versieren en te bedanken met een pakketje van zijn zaadjes.
Als ik dat laatste feit even bekijk dan heeft hij naar Belgische normen toch kenmerken van een koning. Wel meestal een éénjaarskoning. Want zo een losbandig leven is niet goed voor de gezondheid en meneer legt dan ook vaak na één of twee jaar het loodje. Maar wat een leven…
Een foto van één van mijn winterkoningen van een paar jaar geleden. Grote kans dat deze ondertussen al naar pierenland is verhuisd.
Crazy Birder 